İmam-ı Âzam Ebû Hanîfe Hazretleri bir gün yolda yürürken bir
çocuğun çamura düştüğünü gördü. İmam-ı Azam Hazretleri ona "Bundan sonra düşmemek için daha dikkatli ol" dedi.
Çocuk "Ey
Müslümanların imâmı! Benim düşmem çok mühim bir iş değildir. Tekrar ayağa
kalkmam da kolaydır. Hem ben düştüğüm zaman yalnız başıma düşmüş olurum. Ancak
senin düşmenle bütün âlem düşmüş olur. Senin tekrar ayağa kalkman da gerçekten
zor olur." dedi.
İmam-ı Âzam (rh.) çocuğun bu sözleri üzerine ağladı. Çocuğun
böyle ince fikir, akıllı ve zeki oluşuna hayret etti. Sonra da talebelerine
dedi ki "Karşınıza, benim delilimden
daha açık bir delil çıkarsa, benim tam anlayamadığım bir şeyi siz anlarsanız
öylece amel ediniz. O zaman beni taklid etmeyiniz."
işte bunun üzerine talebelerinden İmam Ebû Yûsuf (rh.), imam
Muhammed (rh.) ve diğer talebeleri bazı fıkhî meselelerde hocalarından farklı
görüş beyan etmişlerdir. İmam-ı Âzam Hazretlerinin böyle yapması, onun ne
kadar insaflı ve verâ sahibi (şüpheli şeylerden uzak) olduğunun delilidir.